Deel II
Vandaag is het al weer maandag 8 februari 2016, de 1e dag volgens het Chinese Nieuwjaar, afgelopen woensdag ben ik aangekomen in Da Nang – Vietnam. Het nieuwe avontuur begon al meteen diezelfde middag. Maar daarover later meer!

Je zou denken dat je tijdens een weekje vakantie, weer helemaal bij komt en de boel in je hoofd weer leeg krijgt of ‘op orde’ maar niets is minder waar, niet hier! Ik wandel van het éne naar het andere, ik zie weer zo veel moois en ontmoet weer nieuwe mensen, ik krijg zoveel nieuwe input, ideeen en energie, zelfs als ik in een hangmat lig! Ik kan terugkijken op een fantastische indrukwekkende en leerzame periode in Cambodja, ik ben er in meerdere opzichten diep van gaan houden!!!
Daarom leek het me moeilijk voor te kunnen stellen dat Vietnam deze gevoelens en indrukken zouden kunnen evenaren.

Het bijhouden van een dagboek heeft maar 2 weken geduurd, en ook mijn blogverslagen zijn niet van wekelijkse aard, de zinnen zijn beknopt, meldingen op Whatsapp en Facebook met foto’s plaats ik zo nu en dan en een telefoontje naar huis - rekening houdend met het tijdsverschil en Wifi – gebeurd nog minder.
Duizenden kilometers verwijderd van huis maar ik leef nu hier, day by day, weliswaar in een andere cultuur met grote dagelijkse verschillen en een andere taal maar ik voel me ‘thuis’! De tijd vliegt voorbij en kom geregeld uren tekort!

Het valt in menig opzicht niet te vergelijken met Cambodja (laat staan Nederland…) maar het heeft slechts een paar uur geduurd om me ook hier in Vietnam ‘thuis’ en welkom te voelen. Ik weet ook niet wat het is en waardoor dat komt, maar het is geweldig zoals het is!
Voor het eerst heb ik het ‘koud’, de zon verschuilt zich nog de komende week maar ondanks de temperatuur ben ik ook gelukkig en blij met dit nieuwe traject van mijn sabbatical.

De organisatie waar ik nu voor werk heet “Volunteer Vietnam” (voorlopig alleen nog in Da Nang gevestigd, zie www.volunteervietnam.vn ) heeft een soort van partnership met “Aktivity International” (bureau is gevestigd in Enschede) en een Australische organisatie “Travel Works”.
Mr. Viet, de oprichter en manager is een eenvoudige man met visie en een groot hart, het team bestaat uit 4 jonge leuke en zeer lieve meiden, jonge vrouwen en sinds kort ook een jongeman, allen met een andere achtergrond en opleiding en ik vind ze nu al geweldig! We, de vrijwilligers, ondersteunen ze bij de verschillende projecten waar we werkzaam zijn:

1. Een klein weeshuisje waar zo’n 18 babies zijn, samen met 4 twaalf-veertienjarige zwaar verstandelijk en lichamelijk gehandicapten (waarvan 2 ook blind en doof, waterhoofd) die bedgebonden zijn, 2 achtjarige jongetjes met Downsyndroom, 2 matig verstandelijk gehandicapte kinderen en 3 jonge weesjes zonder beperkingen. Van enkele kinderen zijn de ouders overleden maar de meeste kinderen zijn allemaal gedumpt en achtergelaten door hun ouder(s), of wel bij een bus- of treinstation, ergens op straat of stilletjes bij dit weeshuisje. Hier hebben ze onderdak en de basis verzorging, wachtend tot ze ooit eens geadopteerd worden.

2. Het Da Nang Social Service Center, een terrein met een grote tuin en diverse gebouwtjes waarin daklozen permant blijven wonen, bestaande uit twee babies, drie 1-jarige kinderen, acht 7 tot 12-jarige verstandelijk gehandicapte kinderen, vier 15-jarige lichamelijk en verstandelijk beperkte jongens, een 27-jarige gehandicapte, 4 tieners met Down syndroom en 3 tieners met een matige verstandelijk beperking, 10 vrouwen die op straat hebben geleefd en in de prostitutie hebben gewerkt, zo’n 40 mannen en 40 vrouwen tussen de 60 en 90 jaar met allerlei aandoeningen (beroerte, blind, licht verstandelijke beperking, oorlogstrauma, dakloos, dementie) die geen familie (meer) hebben. Ook is er een slaapkamer waar 5 zeer oude vrouwen liggen en wachten op hun verlossing van lijden.

3. Twee kleuterschooltjes voor zo’n 200 kinderen tussen de drie en zes jaar oud waarvan de ouder(s) en/of familie allemaal erg arm zijn, ouders gescheiden zijn of maar 1 levende ouder hebben. Ongeveer 80 kinderen wonen hier ook, meestal 6 dagen per week of 30 dagen per maand omdat hun ouders lange diensten werken voor een hongerloontje in de fabriek of ergens ver weg, buiten Da Nang.

Ik denk dat ik niet veel eraan hoef toe te voegen wat deze eerste kennismakingen en confrontaties met me hebben gedaan. Hier en daar heb ik een traantje laten lopen maar tegelijkertijd hebben ze ook mijn hart verwarmt met hun puurheid, lach en onschuld.
Anders dan in Cambodja, zal ik niet werkzaam zijn bij één project maar bij alle drie bovengenoemde projecten de komende periode. Denk hierbij aan het ondersteunen en assisteren bij fysiotherapie, verzorging, massage, voeden, verschonen, Engelse basis lessen, sport en spel, wandelen, hygiene.

Degenen die werkzaam zijn bij de bovengenoemde projecten, the caregivers, zijn niet getraind of opgeleid, ze doen wat ze kunnen maar ze hebben 24 uur per dag vele extra handen nodig om al deze mensen, op z’n minst in hun basisbehoefte te kunnen voorzien. Hierdoor is er bijna geen minuut tijd over om zelf met ze te gaan wandelen of ook maar iets te ondernemen, of om ze vast te houden, liefde en warmte te geven, een aai over de bol of een praatje te maken etc.
Bovengenoemde ‘caregivers’ noch de ‘ Volenteer Vietnam’ medewerkers hebben kennis en/of ervaring met verstandelijk gehandicapten, ze zoeken wel info op het internet maar weten niet precies wat ze nodig hebben of welke ‘aandoening’ ze hebben.
De projecten bieden een onderkomen, bed, voedsel en basis onderwijs, in de Da Nang Social Service Center zijn enkele verpleegkundigen enkele uren per week aanwezig voor de huis-tuin-en keuken ongelukjes en ziektes. Geen van de bewoners heeft geld of een vorm van inkomen, een dokter of ziekenhuis betalen is dus ook geen optie. Ook daarom zijn alle donaties hard nodig!

Vergeet even dat je in Nederland woont, Vietnam is nog steeds in ontwikkeling en heeft zo de nodige oorlogen en trauma’s gehad, een land volop in armoede. De jeugd van tegenwoordig in de grotere steden, áls ze al naar school kunnen gaan of kunnen studeren aan de universiteit, zijn slechts een handjevol studenten die voor de zorgsector kiezen. Er is a. onvoldoende scholingsaanbod en
b. verstandelijk en/of lichamelijk gehandicapten worden hier nog vaak nog gezien als zesde rangs ‘burgers’…

Om een lang verhaal kort te maken, het gaat me dus goed en ik hoop ook hier enigszins mijn kennis en steentje bij te kunnen dragen. Wederom vraag ik bij deze aan iedereen die mijn blog volgt of je nog een donatie van een ‘rijke’ of grote organisatie of een goedlopend bedrijf, geld kunt los peuteren. “ Zegt het voort, zegt het voort!” Laat het me z.s.m. weten per email, Messenger, Facebook, Whatsapp, dan geef ik je mijn bankrekeningnummer door en zorg ik er uiteraard weer zélf voor, dat het geld direct besteedt zal worden aan zinnige, dus noodzakelijke doeleinden voor deze mensen!!! Je mag deze blog uiteraard met iedereen delen, alvast bedankt!

Ik weet dat ook Vietnam (net zoals Cambodja) een ‘ ver van mijn bed show’ voor menigeen is, mogelijk ben je hier zelf op vakantie geweest of heb je reisverhalen van je vrienden gehoord, maar we leven allemaal op deze planeet en ik hoop dat onze werelden ooit met elkaar verbonden zullen worden in gelijkheid en het recht op een waardig bestaan!

Deze blog bevat veel info over het project maar de volgende keer zal ik wat meer over mijn belevenissen en leven in Vietnam schrijven. Ik ben hier nog nooit eerder geweest maar het is een goede vakantietip :-)
Veel liefs van mij, groetjes Esther xxx